Op de natuurlijke manier of niet, een baby krijgen doe je meestal met z’n tweeën. Maar wanneer je geen zielsverwant vindt en de tijd dringt, kan een vrouw geneigd zijn om haar toevlucht te nemen tot een minder gebruikelijke procedure, die nog steeds in de taboesfeer hangt: kunstmatige inseminatie. Op 35-jarige leeftijd besloot Aline, moeder van de 6-jarige Alexandre, de sprong te wagen. De reis was lang en moeilijk, maar ze had nog geen minuut spijt van haar keuze. Dit is haar verhaal.    

“Ik heb in mijn leven verschillende liefdesrelaties gehad, soms zelfs langdurige, maar de vraag of ik al dan niet een kind zou krijgen, kwam niet serieus aan bod. Het was nooit het juiste moment, de juiste persoon, de juiste leeftijd… Toen ik 32-33 was en al een tijdje vrijgezel, zei ik tegen mezelf: “Ik wil geen twee keer problemen”. In het begin overwoog ik co-ouderschap, omdat een vriend bereid was alle stappen samen met mij te zetten. Maar uiteindelijk zijn we er niet mee doorgegaan, omdat er te veel verschillen tussen ons bestonden.  

Ik legde haar mijn achtergrond uit, waarom ik een kind wilde, waarom via deze omweg…  

Toen ik 35 was, dacht ik er ernstig over na om op mijn eentje een kind te krijgen. Nu ja, bijna alleen… Ik maakte een afspraak bij het centrum voor  medisch geassisteerde voortplanting (MAP) van het CHU Saint-Pierre, maar het proces bleek zwaar en ingewikkeld. Dus sprak ik met een bevriend echtpaar dat recente ervaring had met MAP en een ‘geweldige’ arts aanraadde in het Chirec (Cavell). We praatten ruim anderhalf uur de klik was er meteen.  Ik legde haar mijn achtergrond uit, waarom ik een kind wilde, waarom via deze omweg. Tot mijn grote verbazing vertelde ze me dat we de procedure vanaf de volgende cyclus konden opstarten. Ik raakte echt in paniek omdat het plots zo concreet werd. Ik dacht dat ik eerst een paar psychologische tests moest ondergaan, maar ze zei me dat ik aan alle voorwaarden voldeed: financiële zekerheid, werkzekerheid, huisvesting, netwerk, familie, enz. Ik was verbijsterd, ik wist niet wat ik moest doen. Maar nog diezelfde avond belde ik haar terug om te zeggen dat ik akkoord ging.  

Ik begon het proces in november en werd zwanger in juni   

Vanaf dat moment ging alles betrekkelijk snel. Je moet weten dat de afdeling 6 jaar geleden nog lang niet zo goed gestructureerd was als vandaag, nu er een heel MAP-team is. Ik begon het proces in november en in juni was ik zwanger. Ik heb vijf pogingen tot kunstmatige inseminatie moeten ondernemen, wat overigens niet hetzelfde is als in-vitrofertilisatie (IVF). Bij de vijfde poging lukte het en 9 maanden had ik mijn baby in mijn armen. De donor is anoniem. Ik weet alleen dat hij van Scandinavische afkomst is, bloedgroep A+ en een atletisch postuur heeft.   

Ik nam onmiddellijk de volle verantwoordelijkheid voor mijn keuze  

Zodra ik mijn besluit had genomen, hield ik niets verborgen voor mijn familie, vrienden en zelfs collega’s. Ik nam mijn verantwoordelijkheid onmiddellijk voor 100% op en volgens mij is dat nodig voor de goede ontwikkeling van het kind. Bovendien legde ik hem, toen hij oud genoeg was om te spreken, alles uit. Zonder leugens of smoesjes. Ik gebruikte natuurlijk de juiste woorden en heb veel boeken om inspiratie uit te halen. Nu is Alexander 6 jaar oud en we praten er regelmatig over. Hij zegt me soms dat hij verdrietig is omdat hij geen vader heeft, maar voor mij is dat een teken van groot vertrouwen in en aanvaarding van de situatie. Het lijkt me gezond dat hij zich zo vrij over dit onderwerp uitspreekt. Op school kan hij er ook over praten, hij zegt dat hij geen vader heeft, maar gewoon een ‘meneer Zaad’. Hij weet ook dat ik alles heb gedaan omdat ik hem zo graag wilde. Het was in zekere zin een bewijs van liefde.   

Het was emotioneel erg zwaar en ik moest veel moeilijkheden overwinnen  

Terugkijkend besef ik dat het een lange en moeilijke reis was. Het was emotioneel erg zwaar en ik heb veel moeilijkheden moeten overwinnen. Het feit dat ik er jaren over moest nadenken, om er uiteindelijk toch mee door te gaan, de beslissing te nemen, de procedure te starten, de verantwoordelijkheid voor deze keuze te nemen… Het is allemaal erg ingewikkeld en je moet mentaal sterk staan. En dan zijn er die kunstmatige inseminaties met bijna dagelijkse ziekenhuisbezoeken, tests, analyses, injecties in de buik… Je hoopt telkens dat het de juiste poging zal zijn en dan… moet je opnieuw beginnen. Er zijn veel teleurstellingen, je beleeft een ware emotionele rollercoaster. Dan ben je doodsbang om het embryo te verliezen, zeker gedurende de eerste drie maanden. Er is ook twijfel: zal ik in staat zijn om alleen voor hem te zorgen, wat zal er met hem gebeuren als ik sterf? Maar eens hij geboren is, weet ik dat ik zoveel mogelijk van hem zal houden. En zolang die liefde er is, zal het leven bloeien, wat er ook gebeurt.   

Wat ik toekomstige moeders die het ook overwegen zou adviseren  

Voor je aan dit avontuur begint, moet je goed nadenken over alle opofferingen, de moeilijkheden die je zal moeten doorstaan. Ik zou toekomstige moeders aanraden om 100% zeker te zijn van hun keuze. Je moet verantwoordelijkheid nemen voor jezelf, maar ook voor anderen. Je moet erover durven praten en achter je beslissing staan. Vanaf dat moment is er geen reden meer om te twijfelen of te treuzelen: ga ervoor en kijk niet meer om. Als de machine eenmaal op gang is, moet je jezelf goed omringen, want je zal veel steun en hulp nodig hebben eens het kind geboren is. En tot slot, weet dat je nooit helemaal klaar bent om op deze manier een kind te krijgen, maar als de beslissing goed doordacht is, is het alsof de puzzel zichzelf legt.”  

Interview door Sofia Douieb