Het krijgen van een kind is over het algemeen een project van twee personen, maar dat wordt niet altijd gedeeld door beiden. Bijvoorbeeld bij een minder goede verstandhouding of wanneer een van beiden het project ‘ondergaat’. In sommige gevallen kunnen we spreken van morele intimidatie of zelfs van ‘narcistische perversie’ (zie lager). Herken je jouw partner in deze omschrijving? Vraag dan raad aan een ​​professional in de geestelijke gezondheidszorg om je te helpen de juiste beslissingen te nemen.

Wat is een ‘narcistische pervert’?

Voor buitenstaanders is het soms moeilijk om pesten binnen het koppel te zien. Het gebeurt zelden in het openbaar en in het begin van de relatie lijkt alles goed te gaan. Het is slechts geleidelijk dat de relatie verslechtert en de persoonlijkheid van de narcistische perverseling aan het licht komt.

De signalen zijn enkel in de relatie merkbaar, maar soms ook in het bijzijn van getuigen:

• Je wordt gekleineerd en je zelfvertrouwen wordt gekrenkt
• Wat er ook gebeurt, jij bent de oorzaak; hij/zij stelt zichzelf nooit in vraag
• Hij/zij liegt en verandert voortdurend zijn/haar woorden
• Hij/zij is zeer jaloers en bezitterig
• Hij/zij sluit je af van je familie en vrienden en is op zijn/haar hoede voor je werkomgeving
• Hij/zij doet zich voor als slachtoffer

Wat is de invloed van een narcistische perverse ouder op het kind?

Een kind heeft ouders nodig die voor structuur, zijn gezondheid en welzijn zorgen, en die van hem houden. In een gezin waar een van de ouders een perverse narcist is, gebeurt dat echter helemaal niet.

Een perverse narcistische ouder geeft niet om de natuurlijke behoeften van zijn/haar kind. Voor hem/haar is het kind een afhankelijk wezen dat hij/zij manipuleert om aan zijn/haar behoeften als falende ouder te voldoen. Hij beschouwt het kind als zijn/haar eigendom en denkt dat hij/zij er alles mee kan doen.

De narcistische perverse ouder houdt het kind verantwoordelijk voor alle moeilijkheden die het gezin kunnen overkomen. Het kind groeit op in de overtuiging dat zijn ouders altijd op de eerste plaats komen. Het ziet zichzelf als een ‘stout’ kind dat voortdurend fouten of domheden begaat. Het kind wil koste wat het kost liefde krijgen van zijn falende ouders en zal daarom aan alle eisen voldoen, en zelfs afstand doen van zijn eigen gevoelens en behoeften. Het verliest zijn identiteit. Deze opvoeding weegt op het kind vanaf de vroege kinderjaren en het is pas later dat het besef komt dat dit alles niet normaal is. De gezinnen van zijn klasgenoten of vrienden zitten anders in elkaar: de ouders zijn liefdevol, zorgzaam. Een kind kan hier zijn leven lang problemen door ondervinden.

Daarom is de hulp van een professional in de geestelijke gezondheidszorg aangewezen, ook voor jezelf als koppel.